Ceylan gibiyim... Ceylan gibiyiz daha doğrusu...

Her an avlanmayı amaç edinmiş 'vahşi' bir hayvan tarafından avlanmayı beklenen...

Sokakta yürürken mesela, ormanda...

Minibüse bindiğimizde, trafikte, işyerinde, hatta en acısı yuvamızda, evimizde...

Bir pençe ile boğularak, belki intihar süsü verilmeye niyetlenilmiş bir balkondan atma teşebbüsüyle, bıçakla, satırla, silahla... Avlanıyoruz... Adeta bir belgesel... Gözlerini bize dikmiş bir 'hayvanın' bir anlık boşluğumuzu yakaladığı o günde, o günlerde...

Ceylan gibiyiz...

Bazen on hayvan çullanıyor üstümüze. Etimizden, sütümüzden, kanımızdan besleniyor. Akbabalar da doluşuyor sonra...

... O da öyle yapmasaymışçılar hani...

Hatta yavrularımızı da korumaya çalışan ceylanlar oluyoruz çoğu zaman. Kendimizi av ilan edebiliyoruz kolaylıkla. Yaşatmak, doğurmak içgüdümüz çünkü...

Yahu bitmedi mi, yetmedi mi? Sonu yok mu bu işin? Şimdi bilmem bu yazım yayınlanana kadar Ece Gürsel bulunur mu? Bulunursa nasıl bulunur? Korkuyla, endişeyle geçmeyen bir günümüz olacak mı acaba?

Ormanda yürümek çok da büyük bir lüks değil aslında. Hem bedava, hem insani hak, hem mini etek de yok kızda. Evli barklı hani... Moobinge uğramış, haksızlıkların kralını yaşamış, canı sıkkın belki... İntihar da etse, alıp başını gitse de veya öldürülmüş dahi olsa bu kızın 'yanlış' yaptığı hiçbir şey yok. Yanlış kelimesini de bazıları için söylüyorum... Hani hep bir sebep aranıyor ya vahşete...

Biz bu çocuklarımızı nasıl büyüteceğiz yahu? Hangi işyerine güvenip salacağız, otobüse binmesinden nereye kadar korkacağız, hangi adamları damat diye alacağız, hangi arkadaşına güveneceğiz? Hangi otele güveneceğiz? Hangi binaya güveneceğiz? Hangi okula güveneceğiz? Hangi sokağa güveneceğiz? Av olma ihtimalini düşünmediğimiz bir alan, bir insan güruhu olmayacak mı?

Bilmem nerede, ne şartlarda büyüdüğünü bilmediğim bir veledin toplumun herhangi bir aşamasında, herhangi bir safhasında, herhangi koşullar altında evladıma zarar vermeyeceğinin garantisini kim verebilecek?

Bakınız Mattia Ahmet Minguzzi...

Şimdi kim dindirecek o annenin acısını?

Vallahi de billahi de yeter. Ne av, ne avcı... İnsan gibi yaşamak arzumuz.

Güvende, huzurda, az da olsa mutlulukla...

Etlerimiz yerinden ayrılmadan, kemiğimiz, ruhumuz sağlam bir yaşam...

Kimsenin avı olmadan...