Köpekbalıklarıyla yüzecekseniz sakın bu renkleri giymeyin!

Atlıyorum ve o görüş mesafesi gayet zayıf noktada bir an düşünüyorum. Aslında düşünmek icin çok geç. Adrenalin tavan yapmış vaziyette ve grup ortada yok. Acaba yukarı çıksam tekne hala orada mıdır? Aşağı insem; ya kaybolursam? Neler düşünüyorum neler. Sonunda kendime geliyorum. Suyun altını çok seviyorum, bir yolunu bulacağım. Arkamdan bana sürtünerek bir köpekbalığı geliyor, bakışıyoruz. İnanılmaz estetik hayvanlar. Bir arkadaşım BMW'nin bir modelinin köpekbalığının formundan ilham alınarak tasarlandığını söylemişti. Haydi diyorum, haydi yol göster, neredeler? Ve kuyruğunu kıvıra kıvıra önüme geçiyor. Az sonra bizimkilerin flaşlarını goruyorum. Onlarca köpekbalığı, dev orfozlar, gerçek bir cümbüş! Fotografçılar için tam bir bayram yeri, beceriyoruz sonunda.
Fotoğraf çekerken hayatı bir vizör kadar görüyorsunuz. Ben köpekbalıklarıyla olan bu dalışta kamerasız olduğum için şanslıydım. Zevkle izledim onları, dersler aldım kendime. Bir dahaki sefer neler yapmam neler yapmamam gerektiğini öğrenmeye çalıştım.
Tekneye çıktığımızda herkes mutlu, boş yok. Tabi ki herkes farklı bir gözle çekmiş. Kareler önce teknede, sonra otelimizin minik lobisinde, yemekten sonra da workshop yaptığımız salonda paylaşılıyor. Birbirinden farklı mesleklerde bu insanları birbirlerine bağlayan şey sualtı ve fotoğrafçılık. Aynı lisanı konuşabilmek ne güzel...
Son gün dalışlarımız sığ suda ve neredeyse şehrin göbeğinde. Sanki Kalamış'ta dalış yapıyoruz, karayla iç içeyiz. Aynı yerde gece dalışı yaptığımız zamanki izlenimim buranın faunasının çok zengin olduğuydu. O gece sudan çıkmak bilmedik. Otele döndüğümüzde de yaklaşık 14 saate yakın teknede kaldığımızı görüp şaşkınlık geçirdik. Neredeyse yalnızca Endonezya'da görülecek bir canlı çeşitliliğiyle karşı karşıyaydık. Mercan olmayan bu denizlerde bütün bunlar nasıl yetişiyor diye soruyoruz. Var olan mercanlar, aldıkları kuvvetli gün ışığı sayesinde beslenip buradaki binbir çeşit canlıyı barındırıyorlarmış.